کهف حقیقت (ندبه)

از امام علی علیه السلام مروی است:

وقتى كه آتش جنگ برافروخته مى‌شد و دو لشگر به هم مى‌رسيدند، همه ما به پيامبر خدا صلي الله عليه و آله پناهنده مى‌شديم و كسى نبود كه از آن حضرت به دشمن نزديك تر باشد. (نشانی)

و باز از ایشان است در اوصاف آن حضرت که:

نشستن و بر‌خاستن رسول خدا صلي الله عليه و آله با ياد خدا بود. در مجالس جاى مخصوصى براى خود انتخاب نمى‌كرد و از اين كار نهى مى‌فرمود. هرگاه به جمعى ‌پيوست، هرجا كه خالى بود مى‌نشست و به اين كار نيز دستور مى‌داد. (نشانی)

هرگز ديده نشد كه پاى خود را پيش كسى دراز كند. (نشانی)

هرگز كسى را مذمّت نمى‌كرد، و در پى لغزشها و عيوب و اسرار ديگران نبود و سخن نمى‌گفت مگر آنجا كه اميد ثواب داشت. (نشانی)

از ستمى كه به خود او مى‌شد انتقام نمى‌گرفت، مگر آن كه حريم الهى هتك شود، كه در آن صورت خشم مى‌كرد و غضبش براى خدا بود. (نشانی)

وقتى به خانه خويش مى‌رفت اوقاتش را سه قسمت مى‌كرد: بخشى براى خداى متعال، بخشى مخصوص خانواده و بخشى براى كارهاى شخصى خود. (نشانی)

از همه مردم بخشنده‌تر، با جرأت‌تر، راستگوتر، وفادارتر، خوش‌اخلاق‌تر و نيكو رفتارتر بـود. (نشانی)

هرگاه يكى از اصحاب را غمگين مى‌ديد، با مزاح او را خوشحال مى‌كرد و مى‌فرمود: خداوند، كسى را كه با برادرانش با ترشرويى و چهره عبوس رو به رو شود، دشمن مى‌دارد. (نشانی)

و از امام محمدباقر علیه‌السلام مروی است که:

هيچگاه پيامبر خدا از خواب بيدار نشد، مگر اينكه سر به خاك نهاده، براى خدا سجده مى‌كرد. (نشانی)

هرگاه رسول خدا صلي الله عليه و آله در نماز، صداى گريه كودكى را مى‌شنيد، نمازش را سبكتر مى‌خواند تا مادر آن كودك به بچّه رسيدگى كند. (نشانی)

و از امام صادق علیه‌ السلام روایت شده است:

رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم مانند بنده غذا مى‌خورد و مانند بنده مى‌نشست و مى‌دانست كه بنده است. (نشانی)

مزاح مى‌كرد، اما جز حقّ چيزى نمى‌گفت. (نشانی)

نگاه‌هايش را بين اصحابش تقسيم مى‌كرد و به اين و آن يكسان نگاه مى‌كرد. (نشانی)

هر بار كه از خواب بر مى‌خاست، مسواك مى‌زد. (نشانی)

هرگز از آغاز بعثت تا رحلت، در حال تكيه دادن غذا نخورد و اين از روى تواضع در برابر خدا بود. (نشانی)

و از امام کاظم علیه السلام مروی است:

رسول خدا صلي الله عليه و آله هرگاه مهمان داشت، با او غذا مى‌خورد و دست از سفره و غذا نمى‌كشيد، تا آن كه مهمان دست از غذا خوردن بكشد. (نشانی)

نشانی همه روایات و احادیث فوق در یک صفحه، از تارنمای کتابخانه احادیث شیعه، HadithLib.com

صلوات الله علیک یا رسول الله و علی آلک و اهل بیتک الطیبین الطاهرین

امروز سالروز شهادت حضرت خاتم الأنبیاء صلی الله علیه و آله و سلم و امام حسن بن علیٍ المجتبی سلام الله علیهما بود. شهادت ایشان را به محضر امام عصر عج الله تعالی فرجه الشریف و به همه شیعیان و محبان ایشان تعزیت عرض میکنم.

غزه را فراموش نکنیم: ایران همدل

با قلموی اسرارآمیزت خاندان رسالت را مدح گفتی و برای‌شان مرثیه سرودی

تو و مادر و پدری که تو را پرورد، قرین رحمت خدا و با خاندان رسالت محشور و هم‌نشین باشید، إن ‌شاء‌ الله

عکس: زنده‌یاد محمود فرشچیان، استاد برجسته نگارگری و طراح ضریح مطهر امام حسین و امام رضا سلام الله علیهما؛ نشانی دریافت عکس: «نسیم رضوان»: شبکه اجتماعی حرم مطهر رضوی و یا کانال رسمی آستان قدس رضوی و حرم مطهر در پیام‌رسان‌های ایرانی

دولت اگر شعارش وفاق است، خودش بیشتر باید مراقب حرف‌ها و اعمالش باشد. اینکه فلان مسئول بگوید آب نداریم، برق نداریم، پول نداریم، جز توی دل مردم را خالی کردن و جری کردن دشمن چه حاصلی دارد؟!

حل بسیاری از مشکلات فعلی از جمله گرانیِ توجیه‌ناپذیرِ اقلامی مثل برنج و ناترازی انرژی و مدیریت منابع آبی، هماهنگی و تدبیر می‌طلبد.

برای مثال، دولت شهید رئیسی با همین مقدورات جلوی خاموشی‌های گسترده را گرفت. قصدم تخریب نیست، می‌گویم طوری حرف نزنیم که بعضی از هم‌وطنان‌مان ناامید شوند و اشتباهاً گمان کنند مشکلات‌ موجود چاره ندارد.

راه‌پیمایی اربعین قوّت اسلام است، قوّت حقیقت است، قوّت جبهه‌ی مقاومت اسلامی است که این ‌جور اجتماع عظیم میلیونی راه می‌افتند به سمت کربلا، به سمت حسین، به سمت قلّه و اوج افتخار فداکاری و شهادت که همه‌ی آزادگان عالم باید از او درس بگیرند.

اربعین، پرچم سربلند حسین‌بن‌علی (علیه السّلام) است... حقّاً و انصافاً باید گفت حادثه‌ی اربعین، این پیاده‌روی، این حضور همگانی مردم مسلمان، یک پدیده‌ی معجزه‌گون و معجزه‌آسا است.

دو فراز از بیانات امام خامنه‌ای حفظه الله به ترتیب در مراسم دانش‌آموختگی دانشجویان دانشگاه امام‌حسین(ع)، ۱۳۹۸/۰۷/۲۱ (متن کامل بیانات در Khamenei.ir) و در پایان مراسم عزاداری اربعین حسینی، ۱۴۰۱/۰۶/۲۶ (متن کامل بیانات در Khamenei.ir)

صلی الله علیک یا اباعبدالله

آجرک الله یا صاحب الزمان

ما در شمال و جنوب مرزهای کشورمان دو اسرائیل کوچک داریم: جمهوری آذربایجان تحت حکومت رژیم الهام در شمال و امارات متحده در جنوب.

دست هر دو آنها در دست رژیم صهیونیستی است.

چرا جز دو حکومت در جهان، سایر حاکمان و حکومت‌های دنیا برای پایان دادن به جنایات غزه قدم برنمی‌دارند؟ می‌اندیشم چون دین‌شان از سیاست‌شان جداست. دین که از سیاست جدا شد می‌شود ترکیه. دین که از سیاست جدا شد می‌شود مصر؛ می‌شود سعودی، اردن، قطر، بحرین؛ که ظاهرا دین دارند، اما واقعا نه.

اسلامی که از سیاست جدا باشد، اسلام نیست؛ وهم است، دل‌خوش‌کُنک است، نه به کار دوست می‌آید و نه دشمن را سرجایش می‌نشاند. و چنین می‌شود که دو میلیارد مسلمان به خاک افتادن هم‌کیشان‌شان در غزه را می‌بینند و می‌سوزند و نمی‌دانند چه کنند. چون حکام‌ ظاهرا مسلمان اما عملا سکولارشان دارند چرتکه می‌اندازند که آیا می‌صرفد بابت دفاع از غزه قید غرب را بزنند و قدرت و سلطنت دوروزه‌شان را به خطر بیاندازند یا نه. مِنَّتَش را هم البته سر مردم می‌گذارند که: اینها همه به‌خاطر «منافع ملی» است!

و بعد به ما زخم‌زبان می‌زنند که ایران غزه را رها کرده! ما غزه را رها کردیم؟! در چهل و شش‌هفت سال گذشته چه در صحنه جنگ و چه سیاست که حامی فلسطین بودیم شما کجا بودید؟ وقتی قاسم سلیمانی‌ها مشت رزمندگان فلسطینی را با سلاح پر می‌کردند و ساختن موشک را یادشان می‌دادند شما در کدام سوراخ خزیده بودید؟ کیست که نداند در ظاهر از فلسطین می‌گویید و پشت پرده آرزوی مرگ حماس را دارید تا پرونده فلسطین برای همیشه بسته شود و شما به عادی‌سازی‌ها و برنامه‌های توسعه اقتصادی‌تان برسید؟!

دین که از سیاست جدا شد، تمام هستی در دو روزه همین دنیا خلاصه می‌شود. آنگاه منافع ملی می‌شود منافع مادی و رشد انسان و هدفی که برایش به این جهان گام نهاده به محاق می‌رود و نرخ رشد اقتصادی و شاخص رفاه جایش را می‌گیرد.

در تمام‌ سال‌های گذشته بعد از انقلاب، آنچه ایران را واداشته است تا مقابل گنده‌گویی‌های آمریکا بایستد و برای احقاق حق فلسطین پا روی گلوی صهیونیست‌ها بگذارد، اسلام سیاسی است.

و باز، آنچه یمن را واداشت تا در حمایت از ملت غزه علیه آمریکا و صهیونیست‌ها به پا خیزد، اسلام سیاسی است؛ نه اسلام دروغینِ آمریکاییِ سکولارِ بی‌خاصیتی که فقط اجلاس سران تشکیل دهد و بیانیه صادر کند.